W warunkach naturalnych nikt takiego górskiego “ogrodu” nie pielęgnuje, a pomimo to rośliny pięknie w nim rosną i obficie kwitną. Nie oznacza to jednak, że skalniak w ogrodzie także nie będzie wymagać żadnych zabiegów pielęgnacyjnych. Warunki panujące w naszym ogrodzie istotnie różnią się od tych, jakie panują w wysokich piętrach górskich. W ogrodzie delikatne rośliny skalne będą miały konkurencję w postaci uciążliwych chwastów, panują tu też zupełnie inne warunki wilgotnościowe. Dlatego też ogród skalny wymaga zabiegów pielęgnacyjnych, do najważniejszych z nich należą:
Podlewanie skalniaka. Tuż po posadzeniu roślin musimy je regularnie nawadniać, aby się dobrze ukorzeniły. Robimy to ostrożnie, delikatnym, rozproszonym strumieniem wody, aby nie wypłukać podłoża ze szczelin skalnych. Także w późniejszym czasie, w okresach długotrwałych susz musimy podlewać rośliny ? nie możemy dopuścić do ich podsuszenia.
Zwalczanie chwastów. Regularnie usuwamy chwasty, pojawiające się na skalniaku. Nie powinniśmy dopuścić do ich zakwitnięcia, a tym bardziej zawiązania przez nie nasion. Najlepiej usuwać je w jak najwcześniejszej fazie rozwoju, gdyż im większe będą korzenie tym większe ryzyko uszkodzenia konstrukcji skalniaka.
Okrywanie na zimę. Niektóre rośliny alpejskie wymagają okrycia na zimę. W warunkach naturalnych taką osłonę stanowi zalegający śnieg, my możemy użyć do tego celu stroiszu (gałązki roślin iglastych, np. świerka, jodły czy daglezji), ewentualnie liści, bądź przekompostowanej kory, jednak w tych dwóch ostatnich przypadkach wiosną będziemy musieli je starannie wybrać. Z okrywaniem roślin nie należy się przesadnie spieszyć, robimy to dopiero wówczas, gdy mróz utrzymuje się przez kilka kolejnych dni. Okrycie zdejmujemy wczesną wiosną, kiedy miną mrozy – zwykle w marcu.
Usuwanie przekwitłych kwiatostanów. Ten zabieg, choć pracochłonny, warto wykonywać, gdyż pobudzi on rośliny do wytworzenia kolejnych pąków kwiatowych, co w efekcie przedłuży ich okres kwitnienia.
Odmładzanie skalniaka. Po kilku latach część bylin słabiej kwitnie, bądź traci atrakcyjny pokrój, np. ?łysieje? od środka. Inne z kolei nadmiernie się rozrastają i stanowią konkurencję dla gatunków słabiej rosnących. Takie rośliny wymagają odmłodzenia. Teoretycznie zbieg ten możemy wykonywać przez cały okres wegetacyjny (z wyjątkiem okresów suszy i dużych upałów), pod warunkiem iż roślina akurat nie kwitnie. Jednak najlepszym terminem dzielenia bylin jest wczesna wiosna (marzec) bądź końcówka lata i jesień (do października) ? jesienią najlepiej dzielić byliny kwitnące wiosną. Ostrożnie wykopujemy roślinę, a następnie dzielimy ją na pół, a gdy roślina jest bardzo rozrośnięta ? połówki możemy podzielić na kolejne dwie części. Najlepiej rozerwać kępę rękoma, jeśli korzenie są zbyt zagęszczone będziemy zmuszeni kępę przeciąć nożem, bądź szpadlem. W każdym nowym kawałku kępy muszą znajdować się zdrowe korzenie i pąki części nadziemnej. Następnie sadzimy jedną część rośliny w poprzednim miejscu, zaś pozostałe możemy wsadzić w innej części skalniaka ? na przykład zamiast roślin, które wypadły. Przez kolejne tygodnie podlewamy roślinę, aby się dobrze ukorzeniła.
Nawożenie. W przypadku roślin alpejskich nawożenie należy stosować bardzo ostrożnie. Rośliny te nie mają wysokich wymagań pokarmowych, przeciwnie ? w podłożu o wysokim stężeniu substancji mineralnych rosną gorzej i łatwiej ulegają konkurencji chwastów. Dlatego też byliny skalne nawozimy jedynie wówczas, gdy po kilku latach uprawy zauważymy, iż rośliny gorzej rosną i mniej obficie kwitną (oznacza to, iż zapas związków odżywczych w podłożu wyczerpał się), przy czym lepiej zastosować mniejszą (o około połowę) niż zalecana przez producenta dawkę.